EN İYİ HAL

Hırsları, ihtirasları, kavgaları, hırçınlıkları boylarından büyük olanlar çoğaldıkça onların aralarında yaşamak, yaşamaktan çok eziyet haline geliyor.

Görgü yok… Duygu yok… İhtirasları derya deniz olmuş.

BEN tüm değerlerin üzerine çıkmış.

Çok ürkütücü.

Bu hale nasıl gelinir, kimler etkilemiştir, hangi nedenlerle böyle yaşamaya razı olunur, doğru olan bu zannedilir hatta?

Kapitalist diyemeyiz, burjuva hiç demeyelim, sosyalist, anarşist, komünist, Müslüman, Hristiyan değil… Tabaka değil, sınıf değil, insan değil…

Görmediğimiz eller gayet akıllıca tutmuşlar onları, ustaca istedikleri her yere dokunduruyorlar.

Ne bir mantık iletişimi kurabilirsin ne de duygusal bir bağ oluşabilir. İçinde bir tiksinme kabarır durur.

 Çoklar maalesef.  Zorunlu etkileşimlerin var, kaçamıyorsun.

Nasıl yetiştirildiklerini hep merak ederim.  İlkokulda nasıl çocuklardı? Sokaklarında oynadılar mı? İlk kez âşık olduklarında ne hissettiler? Âşık oldular mı ya da? Masal dinlemediler mi? Bayramlara günler önceden heveslendiler mi? Çok sevdikleri birini kaybetmiş, çok sevdikleri birini kazanmak istemiş olamazlar mı? Vefa ile ilgili bir fikirleri var mı? Samimiyet ile ilgili ya da?

Böyle bir yaşam süzgecinden geçmiş gibi bir halleri yok. Bir iç maceraları yok sanki. Sonu mutlak ölümle yazılmış yaşamla ilgili bir fikirleri de…

O koyu karanlık bakışlar, o köpüren kavgacı ağızlar, o hırs… O baş edilmeyen aşağılık duygusu. Hep bir plan… Öyle fazla yetişti ki böylelerinden. Fazla işte.

Bizi çok zorluyorlar. İçimiz bulanıyor. İyi niyetlerimizi sakınıp saklayıp pamuklara sarmak yerine onları koruyabilmek için kendimizin bile şaşıracağı haller geliyor üstümüze. Böyle yetiştirilmediğimiz için ne yapacağımızı da bilemiyoruz. Şaşırıp şaşırıp formüller üretmeye çalışıyoruz, olmuyor çünkü bu başka bir akıl.

Bizi yetiştirenlere minnettar oluyoruz elbette ama azıcık da fikrimiz olsaydı biraz hazırlansaydık diye düşünmeden de edemiyoruz zaman zaman.

Bir düzenin acınacak hali, yetiştirdiklerinin acınası hallerinden belli oluyor. Bir terzinin ne kadar usta olduğunu diktiklerinden anlarsınız ya, işte onun gibi.

Böylelerinin verdiği zararı görmek fazla geliyor.

Fazla geliyor kendimizi uzak tutabilme çabamızın sadece kendimizi korumaya yetmesi ya da yetememesi.

İyi niyetleri, sevgileri, içtenlikleri kalplerine sığmayanlar… Sadece çoğaldığımızda ve el ele verdiğimizde iyileşiyoruz biz. Fazla olduğumuzda, fazlalaştığımızda…

Böylesi, fazla olmanın en iyi hali.