BİLMİYORUZ

İnsanoğlunun doğumu da ölümü de sır kalacak. Ne doğumumuzu hatırlayabileceğiz ne de ölümümüzü.

İkisinin arasındaki yaşamı yeteri kadar hatırlayabilmemiz de imkânsız. Yaşamımızdan o kadar az şey kalıyor ki belleğimizde. Ne yaşadığımızı tam olarak bilemiyoruz. Bildiğimizi zannediyoruz sadece. Hayatımız boyunca kaç kez yemek yediğimiz, su içtiğimiz, kaç adım attığımız, kaç kez uyuduğumuz, kaç kez hapşırdığımız, öksürdüğümüz, bağırdığımız, kahkaha attığımız bir iz bırakmıyor aklımızda.

Düşüp bir yerimizi kırmışsak onu hatırlıyoruz. Kaza geçirmişsek, ihanete uğramışsak, çok âşık olmuşsak hatırlıyoruz. Aklımızdan çıkmayan o arabayı almışsak da alamamışsak da unutmuyoruz. İlk aşkımızı unutmuyoruz, ne hissettiğimizi de mesela. Hakkında çok şey duyduğumuz için gidip gördüğümüz ve büyülendiğimiz bir yeri ya da gittiğimize bin pişman olduğumuz başka bir yeri daima hatırlıyoruz.

Kendimizi göremediğimiz için yaşarken mimiklerimizi, uyurken nasıl olduğumuzu bilmiyoruz. Yolda yürürken nasıl göründüğümüzü, hatta sesimizi bile bilmiyoruz. Kayıt altındaki sesimiz yabancı gelir çoğu zaman kulağımıza.

İç organlarımızı da bilmiyoruz. Karaciğerimizi çıkarıp başkalarınınkiyle yan yana koysalar seçebilir miyiz? Pankreasımızı ya da... Kafamızda kaç tel saç var bilmiyoruz. Kirpiklerimizin sayısı ile ilgili bir fikrimiz yok.

Vücudumuzun salgılarının kimyasal ölçülerini bilmiyoruz.

Bilincimizdeki saklı eğilimleri bilmiyoruz.

Zaman zaman nedenini bilmediğimiz hüzünlerimiz ya da neşelerimiz oluyor.

Neden gergin ya da rahat olduğumuzu bilmediğimiz oluyor.

Kendimizi de başkalarını da tanıdığımızı iddia edip duruyoruz.

 Biliyor muyuz içimizde kim olduğunu?

Bir sırla başlayıp bir sırla biten bu yaşamı bilmiyoruz.

Bu yolculukta insan olma sürecine hakkını verelim. Önemli olan geçip giderken "geride ne bıraktığımız"

Bizi hatırladıklarında bir tebessüm olsun kalanların dudaklarında.

"İyiydi o" desinler. Bu bilinir çünkü.