SIKINTILI BİR YAZI

Milletçe sıkıntılı zamanlardan geçiyoruz. Sohbetlerimiz bile değişti.

Sıkıldık, bunaldık, " Bir kesim" dışında çoğunluk olarak daraldık, yorulduk.

Bizim küçüklüğümüzde ilginç sözleri olurdu büyüklerimizin; "Sıkı can iyidir kolay çıkmaz" "Kız kısmı sıkıldım demez" gibi.

Devir değişti, belki sıkıntılar da.

İnsan neden sıkılır peki?

Yaşamını sorgulamaya başlayıp, kendine sorduğu sorulara verdiği cevaplardan huzursuz oluyorsa sıkılır.

Yaşadığı ilişkilerde saygı ve samimiyet göremeyen biri sıkılır.

İnsan hata yapar. Her yaşta, her zaman yapabilir üstelik. Hatalarını telafi edemiyorsa sıkılır.

Sadece kendi dertlerini anlatan, yanıp yıkılan, başından geçen ufacık bir meseleyi durmadan döndürüp döndürüp söyleyen, üstelik bir de her anlatışında ilgiyle dinlenmesini bekleyen birinden, onun bencilliğinden sıkılır.

Durmadan iş buyuran, rica yerine emir kipi kullanarak konuşan birinden de sıkılır.

İnsan elindeki olanakları kullanamadığını, hak ettiği gibi yaşayamadığını fark etmişse ve değiştirmek için elinden ne geldiğini bilemiyorsa, sıkılır.

Birini sevip, sevdiğinden ilgi göremezse, yok sayılıyormuş gibi hissederse sıkılır.

Kimseyi sevemiyorsa sıkılır. Sevilmediğini düşünürse sıkılır.

Tüm yaşamı boyunca âşık olmamışlar sıkılır.

Çok sevdiği bir eşyası zarar gören, sıkılır.

Heyecanla paylaştığı bir başarı ya da ulaştığı bir hedeften söz ettiği kişi duyarsız tepkisiz durursa sıkılır.

Eski bir ayıbı ortaya dökülüverir, insan sıkılır.

Sevdiği gider, sıkılır.

Dilediği gibi bir hediye alacak maddi gücü olmayan sıkılır.

Hava kapalıdır, sıkılır.

Uykusu kaçar ya da gecenin bir yarısı uyanıverir sabahı sabah eder, sıkılır.

Kötü rüya görür sıkılır.

Güvendiği dağlara kar yağar, sıkılır.

Dolar yükselir sıkılır, pazar arabası dolmaz sıkılır. Evine ekmek, arabana benzin alamayanın canı sıkılır.

Çocuğu gözünün içine baktığında, başını eğmek zorunda kalanın canı hem yanar hem sıkılır.

Bu zaten sıkıntılı bir yazı oldu. Devam edersem, korkarım benim yüzümden içiniz daha da sıkılır.