ORTAK BİR DİLİMİZ VAR BİZİM

Biz yaralı bir toplumuz.

Her geçen gün yaralarımız daha da derine işliyor.

Kendi gücünün eksikliği nedeniyle yaşadığı sıkıntılardan tüm insanlığı sorumlu tutup herkese nefret duyan insanlar kendilerinden başka herkesin suçlu olduğunu haykırır, başlarına gelen her musibeti başkasından bilirler. Artık çoğunluk onlar.

İnsanlık âleminin bir parçasıyız biz ve insanlık bize çok yabancıymış gibi davranıyoruz.

Ortak bir dilimiz var aslında uzlaşmak, iyileşmek, birleşmek için...

Sanat bize tüm bunları ve bütün insanlığın yaralı olduğunu söylüyor.

Bize insanlıktan haberler ulaştırıyor.

Bizim birbirimize benzediğimizi söylüyor.

Korkacak bir şey olmadığını...

Tolstoy okursanız Rusların acılarını değil insanların acılarını okursunuz. Anna Karanina "bir kadın" anlatır 1873 yılından beri bize.

Yunus Emre bir Türk'ün değil insanlığın kendi yansımasını koskoca bir âlemin içinde nasıl aradığını gösterir dünyaya.

Tennesse Williams'ın piyeslerini izlediğimizde sadece Amerikalıların değil "insanların" dertlerini izlemiş oluruz.

Sanat bize bizi söyler. Milleti, ırkı, dili, dini olmaz.

Baki, Nedim, Yaşar Kemal, Orhan Pamuk

Bu insanlar sadece bizim değil tüm insanlığın zenginliğidir.

Shekespeare, Goethe, Balzac da öyle... Bize aitler.

Ahmet Arif, Attila İlhan, Sezai Karakoç, Şükrü Erbaş, Haydar Ergülen bizim.

Aragon, Pablo Neruda, Goethe, Borges'de.

"Tiyatrosu olan bir ülkede kötülükler, çirkinlikler, yanlışlıklar sürüp gitmez" diyen William Hazlitt bin sekiz yüzlü yıllarda yaşamış biri.

Bertolt Brecht de bizim Metin Akpınar'da... Konstantin Stanislavski ve Yıldız Kenter'de.

Hayat denilen ve tarifi herkesçe başka yapılan şey bütün insanlığın ortak macerası, hepimiz bu maceranın kahramanlarıyız.

Bütün insanlık kadar yaralı, bütün insanlık kadar kuvvetliyiz.

Yeter ki o insanlıktan kopmayalım.

Korkmayalım.

Bizi birbirimize bizi insanlığa bağlayan sanatçılara selam olsun.