ARTIK SOĞUK

Sabah erken başlarım güne. Artık soğuk...

Kim olduğun önemli değil.  Ortak nokta bu; soğukta üşürüz. Bu bir doğa hadisesi.

İnsanoğlu üşüdü ve ısınmak için öncelikle ateşi keşfetti.

Bu yüzyılda ısınamayanlar, üşüyenler var.

Çünkü yoksullar...

 Isınma olanaklarımız bizi birbirimizden ayırıyor.

Ocak, mangal, maltız, soba, tezek, kömür, kalorifer, doğalgaz, ısı pompası, elektrik sobası, klima... Bunlardan biriyle ısınıyoruz muhtemelen.

Ya ısınamayanlar? Kaçının farkındayız? Böyle kaç kişi tanıyoruz? Tanıyan birileri var mı, onlar aracılığıyla ulaşabilir miyiz diye kaçımız çabalıyoruz? Televizyonda ya da sosyal medya haberlerinde karşımıza çıkmadıkları sürece ne kadar aklımızdalar? Bir evleri ve keyfinden bahsedecekleri bir balkonları yok onların.  Son yılların şık sözü "Empati kurmak"  Bunu yapabilmek onlarla aynı şartlarda olmayan biri için olanaksız. Çünkü üşümek zordur. Evindeysen ayrı zordur, dışardaysan ayrı zordur.

Benim çocukluğumda buzdolabı yeni yeni giriyordu evlere, ondan önce tel dolaplar vardı. Kileri olurdu çoğunlukla evlerin. Aybaşlarında tanıdık bir bakkala gidilir pirinç, bulgur, yağ, şeker, peynir alınırdı. Bakkalımız ailemizden biri gibiydi. Veresiye Defterleri dolar taşardı belki ama herkes birbirine sahip çıkardı. Sonra marketler açıldı, daha sonra süpermarketler... Sonra AVM oldu sağımız solumuz. Karşı çıktık önce, belki sonra ikna olduk. Mahalledeki esnafın önünden geçtik, alışverişe gittik. Bilmem kaç taksit yapıldığı için, bilmem ne indirim günleri, bilmem ne haftası olduğu için elimizi kolumuzu doldurduk, çıktık. Belki eve dönünce farkına vardık ne yaptığımızın. Açılışlarında, indirim günlerinde birbirini çiğnedi insanlar. Mahallemizde kaç bakkal kaldı? Mahallemizde kaç market açıldı? Ya karnını doyuramayanlar? Kaçının farkındayız? Çöplerin içinden ekmek arayanları, kenarına asılmış torbalarda bırakılan giysileri bulup sevinenleri, ayağında ayakkabısı olmadan kışı geçirecek olan, geçiren çocukları ne kadar fark ediyoruz?

 Pek çok insan sıcak bir yuvadan mahrum yaşıyor

Çocuklarını ısıtamadığı için, doyuramadığı için mutsuz, sağlıksız, acı çekenler var.

 Pek çok insan açlık sınırının altında yaşam mücadelesi veriyor.

Bu, tüm insanlığın ortak bilincinde buluşuluncaya kadar böyle devam edecek.

İnsanoğlu birbirinin kardeşi olduğunu unutmayacak. İnsanoğlu farkında olacak. Ruhunu doyuracak, kalbini ısıtacak ve böylece elini başka ellere uzatacak.

Bir karabasan gibi üzerimize çöken "Virüs" bize bunları hatırlatmamış olamaz.